Czym się różni język chiński od japońskiego? 

Język chiński i japoński, chociaż mogą wydawać się równie egzotyczne, w rzeczywistości nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego, ponieważ nie należą do tej samej rodziny językowej. Chiński należy do rodziny języków sino-tybetańskich. W przeciwieństwie do chińskiego, nigdy nie udało się ustalić dokładnego pochodzenia języka japońskiego, i językoznawcy do dzisiaj spierają się co do pochodzenia tego języka wyspiarskiego kraju. Według hipotez mógł on być spokrewniony z językami uralo-altajskimi (tureckim bądź mongolskim) lub polinezyjskimi. Dostrzegalne są pewne podobieństwa do języka koreańskiego. Istnieją jednak duże różnice, tak więc nie można jednoznacznie ustalić wspólnego pochodzenia. Wracając więc do różnic między chińskim a japońskim – są one znaczne i obejmują zarówno słownictwo, wymowę jak i gramatykę. 

Wspólną cechą obu języków jest to, że w języku japońskim do zapisu dużej części tekstu wykorzystywane są znaki chińskiego pisma tradycyjnego. Wynika to z historii obu krajów i z dużego wpływu kulturowego i cywilizacyjnego, jaki kultura chińska wywierała niegdyś na większość krajów Azji. Oprócz znaków chińskich (w Japonii nazywanych kanji), Japończycy wykorzystują także dwa dodatkowe sylabariusze – hiraganę oraz katakanę.

Czy Chińczyk dogada się z Japończykiem? 

Chiński czy japoński - który łatwiejszy?

Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie, gdyż to, który język będzie dla nas łatwiejszy, zależy w dużym stopniu od naszych preferencji i motywacji. Z całą pewnością łatwiej będzie nam uczyć się języka kraju, który bardziej nas interesuje. Jeśli kochamy japońską kulturę, seriale i mangę, to będzie nam o wiele łatwiej nauczyć się tego języka niż osobie, dla której jedyną motywacją do nauki są kwestie praktyczne. To samo oczywiście dotyczy języka chińskiego. 

Język chiński i japoński - jakie są między nimi różnice?

• Wymowa: Chiński jest językiem tonalnym, każda sylaba jest wymawiana na jednym z 4 tonów, a pomyłka w tym zakresie prowadzi do zmiany znaczenia wypowiadanego przez nas zdania. W przeciwieństwie do chińskiego, wymowa japońska jest dość prosta i brak w niej dźwięków, których jako Polacy nie moglibyśmy wyartykułować. 

• Pismo: W przypadku nauki języka japońskiego trudność może sprawić nam opanowanie trzech różnych pism - znaków kanji (wspomniane znaki pochodzenia chińskiego), a także sylabariuszy katakany i hiragany. Chociaż sylabariusze nie są zbyt trudne do nauczenia się, to nauka kanji, jak i późniejsze zrozumienie tekstów, są utrudnione. W przypadku języka chińskiego mamy do czynienia wyłącznie z jednym rodzajem pisma, a po nauczeniu się pierwszych kilkuset znaków dalsze ich zapamiętywanie staje się zazwyczaj coraz łatwiejsze, szczególnie gdy mowa o chińskim uproszczonym. 
  
  

• Szyk zdania: W japońskim występuje struktura SOV (podmiot - dopełnienie - orzeczenie), np. 私は猫が好きです (Ja – koty - lubię). W chińskim występuje taka jak w języku angielskim struktura SVO (podmiot - orzeczenie - dopełnienie), np. 我喜欢猫 (Ja lubię koty). W języku japońskim istotne jest również zapamiętanie reguł dotyczących uprzejmości , a sposób wypowiedzi różni się w zależności od tego, z kim rozmawiamy (czy jest to bliska osoba, nauczyciel, pracodawca itp.). 
  
  

• Czasy: Gramatyka chińska jest o wiele prostsza od japońskiej. W japońskim występują dwa podstawowe czasy: przeszły i teraźniejszo-przyszły, które określa się za pomocą końcówek czasowników, np. 食べた (zjadłem), 食べる (jem lub zjem). W chińskim nie ma pojęcia czasów, a czas określają słowa takie jak wczoraj, jutro, dzisiaj itp., oraz pewne formy gramatyczne, które wyrażają aspekt, np. 了 (zakończenie czynności), np. 我吃了 (zjadłem), 我吃 (jem lub zjem). Więcej na ten temat znajdziecie tutaj.
  
  

• Odmiany gramatyczne: W języku chińskim nie ma żadnych odmian gramatycznych, przypadków, żeńskiej lub męskiej odmiany rzeczowników. Język japoński jest jednak pod tym względem o wiele bardziej skomplikowany.
  
  

• Słownictwo: W języku chińskim bardzo trudno jest natrafić na słowo, które kojarzyłoby się choć trochę ze słowami znanymi nam z jakiegokolwiek europejskiego języka. Nauka chińskiego jest więc z początku dość surrealistycznym doświadczeniem. Japoński, choć również nie opiera się na łacinie, ma nieco więcej słówek pochodzących z języka angielskiego. 

Chiński czy japoński - który wybrać?

Jak już wiemy, chiński i japoński to dwa języki azjatyckie o zupełnie innej strukturze, wymowie i systemie pisma od naszego, które nie opierają się na łacinie, są więc dla nas bardzo trudne do nauki. Pod względem gramatyki język chiński jest zdecydowanie prostszy, z powodu występujących w nim tonów posiada jednak nieco trudniejszą do opanowania wymowę. 

Kwestia tego, który z tych języków jest łatwiejszy, nie jest jednoznaczna do rozstrzygnięcia. Myślę jednak, że łatwiejsza, a przede wszystkim przyjemniejsza będzie nauka języka, który bardziej nas interesuje. 

Warto jednak zauważyć, że zarówno w przypadku Chin, jak i Japonii, perfekcyjne opanowanie języka nie sprawi, że będziemy wypowiadać się jak native speakerzy (pomijam kwestie akcentu, które są niemal nie do przeskoczenia). Nasz sposób mówienia i to, co mówimy, zawsze będzie nieco inny, gdyż wychowaliśmy się w zupełnie innej kulturze i inaczej formułujemy oraz artykułujemy nasze przemyślenia. Oprócz nauki języka konieczne jest więc jak najgłębsze zanurzenie w kulturze kraju, z którego mieszkańcami chcielibyśmy się komunikować. 

Interesuje Cię język chiński? Poznaj 12 ciekawostek na temat tego języka!

Jeśli na swojej drodze do opanowania języka chińskiego będziesz potrzebować pomocy przy tłumaczeniach, skontaktuj się z nami!