12 faktów i ciekawostek na temat języka chińskiego
Co warto wiedzieć o języku chińskim?
1. Język chiński to jeden z najstarszych systemów pisma na świecie.
Jego najwcześniejsze formy pisane sięgają czasów dynastii Shang (ok. 1250-1046 p.n.e.). Jest to również jedyny współczesny język wykorzystujący pismo piktograficzne. Najstarsze znaki chińskie odnaleźć można na kościach wróżebnych i skorupach żółwii, które powstały ponad 3000 lat temu.
2. Angielskie słowo "mandarin" początkowo oznaczało urzędnika cesarstwa chińskiego.
Korzenie tego słowa sięgają do sanskryckiego słowa "mantrin", oznaczającego "ministra". Wśród mówiących po chińsku, język mandaryński zazwyczaj nazywany jest Pǔtōnghuà (普通话), co oznacza "wspólną mowę".
3. Języka chińskiego wraz ze wszystkimi odmianami i dialektami używa niemal 1 na 5 mieszkańców kuli ziemskiej!
Należy on do grupy języków sino-tybetańskich, choć współcześnie językoznawcy coraz częściej sugerują, że należy wyodrębnić dwie rodziny – chińską (sinicką) i tybeto-birmańską, które nabrały wspólnych cech wskutek obcowania ze sobą tych dwóch grup etnicznych.
4. Język chiński jest jednym z najtrudniejszych języków do nauczenia się.
Pomimo braku czasów gramatycznych badania wykazały, że osoby anglojęzyczne potrzebują ponad 88 tygodni, aby nauczyć się go w stopniu umożliwiającym dość swobodną komunikację, podczas gdy do nauki polskiego wystarczyła im połowa tego czasu.
5. Pismo chińskie można podzielić na tradycyjne i uproszczone.
W latach 50 XX wieku celem walki z analfabetyzmem w Chinach przeprowadzono wielką reformę pisma, upraszczając znaczną część znaków poprzez redukcję liczby kresek w znakach. W ten sposób powstała uproszczona wersja chińskiego pisma. Formy tradycyjnej używa się wciąż na Tajwanie, w Hongkongu i Makau.
Źródło: https://bubbleteaisland.com/
6. Język chiński nie ma alfabetu.
Chińskie znaki nie są w żaden sposób uszeregowane, gdyż wszystkich znaków jest ok. 50 tysięcy, a liczba ta nadal rośnie, gdyż język wciąż ewoluuje. Pomimo tak ogromnej ilości istniejących znaków chińskich, do swobodnego czytania większości tekstów wystarczy znajomość 2500-3000 znaków.
7. Chiński jest językiem tonalnym.
Ton, czyli sposób, w jaki wymawiasz sylabę w języku chińskim, może całkowicie zmienić jej znaczenie. Chiński posiada cztery tony, a każdy z nich musi zostać dokładnie wyartykułowany, aby nie zmienić znaczenia wypowiedzi i uniknąć wpadek.
8. Budowa chińskich znaków sugeruje ich wymowę i znaczenie.
Chińskie znaki składają się w większości z dwóch elementów: fonetycznego wskazującego na sposób wymowy i znaczeniowego. Daje to możliwość odgadnięcia znaczenia znaku na podstawie jego komponentów (kluczy).
9. W piśmie chińskim nie stosuje się spacji pomiędzy słowami.
Pismo chińskie nie korzysta ze spacji, ale używa się znaków interpunkcyjnych takich jak: przecinek, kropka, znak zapytania czy wykrzyknik. Jednak w języku chińskim występują dwa rodzaje przecinków: inny przy wyliczeniach, inny przy podziale zdań.
10. Znaki chińskie zapisuje się według określonych zasad.
Jak prawidłowo zapisywać znaki? Chcą prawidłowo pisać po chińsku musimy zwrócić szczególną uwagę na kształt, liczbę i kolejność kresek w znaku. Prawidłowy znak powinien dać się wpisać w kwadrat. Ponadto, aby dobrze napisać znak chiński należy stosować się do trzech najważniejszych reguł: pisanie od lewej do prawej, z góry na dół, od środka do zewnątrz.
11. Jakie czasy gramatyczne używane są w języku chińskim?
Język chiński nie posiada czasów gramatycznych. Aby zaznaczyć czas w naszej wypowiedzi wystarczy dodać słowa takie jak: wczoraj, wcześniej, dzisiaj, jutro czy później, a rozmówca od razu zorientuje się o co nam chodzi.
12. Jaki jest najtrudniejszy chiński znak?
Na koniec dodaję wisienkę na torcie - najbardziej skomplikowany znak chiński. Aby go napisać, potrzeba aż 57 kresek! Słowo 'biang' oznacza 'dźwięk makaronu uderzającego o stół kucharza' podczas przygotowywania dania z makaronem z regionu Shaanxi, zwanego biangbiang (biángbiáng miàn). Ten znak jest tak złożony, że niemożliwe jest wpisanie go na klawiaturze, ponieważ ze względu na jego złożoność nie udało się go uwzględnić w standardzie Unicode.
